Triduum Paschalne – Wielki Czwartek

Msza Wieczerzy Pańskiej

Wielki Czwartek, dzień ustanowienia Eucharystii. Jezus pokazuje nam, że Eucharystia prowadzi do służby.

Mamy z tym problem, bo dość często pojmujemy Eucharystie jako pewne „wyróżnienie”. Żeby ją przyjąć trzeba być w stanie łaski. Wielu z was w ostatnich dniach spowiadało się, aby dziś i w kolejnych dniach przyjąć komunię świętą. Ale trzeba pamiętać, że przyjęcie komunii nie jest celem samym w sobie. Przyjęcie Jezusa w Eucharystii, ma cię prowadzić do służby innym.
Jezus dał nam to do zrozumienia w czasie Ostatniej Wieczerzy. Do rytuału paschy żydowskiej należało umycie rąk. Miednicę i ręcznik powinien podać ktoś najniższy rangą wśród uczestników uczty. Zazwyczaj czyniło to najmłodsze dziecko albo jakiś sługa lub niewolnik. Prawdopodobnie nikt wśród apostołów nie kwapił się do tej pokornej posługi. Od jakiegoś czasu Apostołowie rozważali temat „kto jest ważniejszy pośród nich”. Nikt nie chciał się uważać za najniższego rangą i zobowiązanego do podania w tym momencie miski i ręcznika. Z dużym prawdopodobieństwem, w takim właśnie kontekście podnosi się Jezus. To On czyni się najniższym rangą. Bierze miednicę, przepasuje się ręcznikiem i zaczyna po kolei myć apostołom nie ręce, ale nogi. Tym samym Jezus wykonuje czynność niewolnika. W stosunku do kogo? W stosunku do swoich apostołów! Ale co to są za ludzie?

Orędzie Matki Bożej z 25 marca 2013. Mirjana: 2 sierpnia jest ważnym dniem

Orędzie Matki Bożej z 25 marca 2013 r.

“Drogie dzieci! W tym czasie łaski wzywam was, abyście wzięli w ręce krzyż mego umiłowanego Syna Jezusa i abyście rozważali Jego mękę i śmierć. Niech wasze cierpienia będą zjednoczone z Jego cierpieniem i miłość zwycięży, bo On, który jest miłością sam siebie wydał z miłości, aby zbawić każdego z was. Módlcie się, módlcie się, módlcie się dopóki miłość i pokój nie zapanują w waszych sercach. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie.”

---

Mirjana: 2 sierpnia jest ważnym dniem
W dniu 2 sierpnia 1981 roku Matka Boża pozwoliła, aby obecni na objawieniu ludzie mogli Jej dotknąć, i powiedziała, dlaczego się objawia. 2 sierpnia 1987 roku widząca Mirjana ponownie zaczęła widzieć Matkę Bożą. 2 sierpnia 2009 roku w czasie objawienia na niebie był cud słońca. Teraz Mirjana mówi, że dzień 2 sierpnia jest związany z przyszłymi wydarzeniami.
Medziugorje i data 2 sierpnia są powiązane w specjalny sposób, który poznamy w przyszłości – mówi widząca Mirjana w nowej książce pisarza Wayne Weible “Medjugorje, The Last Apparition”.
W książce Wayne Weible pisze, że nie jest przypadkiem, że w dniu 2 sierpnia 1987 roku Matka Boża po prawie 5 latach zaczęła na nowo objawiać się Mirjanie. 2 sierpnia był dniem w 1981 roku, kiedy Matka Boża pozwoliła, aby obecni na objawieniu ludzie Ją dotknęli.
Wszyscy po kolei dotykali Matki Bożej, niektórzy zostawili ciemne plamy na Jej szacie. Widząca Marija widząc to płakała. Widzący zachęcali ludzi, by poszli do spowiedzi.

Święty Dobry Łotr – ulubiony Święty Wojciecha Cejrowskiego

26 marca 2013 – Wielki Wtorek

Ewangelia wg św. Jana 13,21-33.36-38. 
Jezus w czasie wieczerzy z uczniami swymi doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi».
Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni, o kim mówi – kliknij i przeczytaj całość na dziś lub posłuchaj

26 marca wspominamy Świętego Dobrego Łotra

Święty Dyzmas (w prawosławiu Rach) to jeden z dwóch łotrów, powieszonych na krzyżu obok Jezusa. Informację o nim przekazuje św. Łukasz w swojej Ewangelii. Kiedy drugi z ukrzyżowanych z Jezusem łotrów urągał Mu, Dyzmas skarcił go mówiąc, że oni umierają słusznie, za swe zbrodnie, ale Jezus nic złego nie uczynił. Zwrócił się do Jezusa, prosząc, żeby wspomniał na niego, kiedy już przyjdzie do swego królestwa. A Jezus obiecał Dobremu Łotrowi – bo tak go od tego czasu nazywamy – że jeszcze dziś będzie z Nim w raju. Był to pierwszy swoisty akt kanonizacji, którego jeszcze na Krzyżu dokonał Chrystus.

O Dobrym Łotrze pisało wielu Ojców Kościoła i świętych. Jego imię – Dyzmas – pochodzi z pism apokryficznych. Kościół wschodni czci go nawet jako męczennika. W Bolonii, w kościele św. Witalisa i w bazylice św. Stefana, oddawano cześć częściom krzyża, na którym Dobry Łotr miał ponieść śmierć. Pielgrzymi, udający się do Ziemi Świętej, chętnie nawiedzali miejscowość “Latrum” w pobliżu Emaus, która im przypominała postać Dobrego Łotra.
Dobry Łotr jest symbolem Bożego Miłosierdzia; pokazuje, że nawet w ostatniej chwili życia można jeszcze powrócić do Boga. Św. Dyzmas jest patronem Gallipoli (Apulii), skruszonych złodziejów, więźniów, umierających, skazanych na śmierć i dobrej śmierci oraz kapelanów więziennych, pokutujących i nawróconych grzeszników. Stanowi wzór doskonałego żalu za grzechy.

Niedziela Palmowa – Niedziela Męki Pańskiej

Niedziela Palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień

Niedziela Palmowa, przypadająca w tym roku 24 marca, rozpoczyna w Kościele katolickim Wielki Tydzień.
Liturgia tego dnia jest pamiątką uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy pięć dni przed Jego ukrzyżowaniem. Jak podają Ewangeliści, zgromadzone wówczas tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe wołając: “Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie”.

Wizja św. Jana Bosco – “Obrońcy dużego okrętu, to wierni serdecznie przywiązani do Stolicy Apostolskiej”

Objawienia Św. Jana Bosco

Papież zwycięży wrogów Kościoła dzięki doskonałemu nabożeństwu do Matki Najświętszej, którym rozpali cały Kościół, czego następstwem będzie powszechny, gorący kult do Eucharystii w całym Kościele i to da zwycięstwo Papieżowi.
Kościół będzie przeżywał ciężkie chwile, także dozna wielu szkód, ale samo Niebo przyjdzie mu z pomocą. Ciężkie czasy skończą się i zapanuje pokój. Dla Kościoła będzie to nowy, wspaniały rozkwit

Św. Jan Bosco wieczorem 26 V 1862 roku dostąpił widzenia, które ma wielkie znaczenie dla naszych czasów:

„Ujrzałem siebie na małej, skalistej wysepce na morzu. Szalała straszliwa burza. Wtem ujrzałem olbrzymi okręt, potężnie miotany na wszystkie strony. Na nim zobaczyłem Papieża, kardynałów, biskupów, księży, zakonników i wielu ludzi. I zrozumiałem: oznacza to Święty Kościół Katolicki. Wokół tego wielkiego okrętu – Kościoła widziałem wiele innych potężnych okrętów i były to mniej lub bardziej agresywne statki, które atakowały okręt Kościoła, wyrządzając mu wiele szkód. Równocześnie nieprzyjaciele zarzucali okręt papieski olbrzymią ilością książek i broszur. W czasie szczególnie gwałtownego ataku zobaczyłem, że sam Papież został ciężko ranny i że umarł w skutek upływu krwi. Jednak znajdujący się na jego okręcie kardynałowie wybrali zaraz nowego Papieża. Wiadomość o śmierci jednego Papieża i o wyborze jego następcy została natychmiast podana światu. Ów nowy Papież podjął bardzo trudne zadanie.

Kto może błogosławić? – osoby świeckie nie tylko mogą błogosławić ale powinny czynić to jak najczęściej

“Błogosławcie tych, którzy was prześladują, błogosławcie, a nie przeklinajcie “(Rzym 12:14).

Kto może błogosławić?
Czy osobie świeckiej wolno błogosławić, czy jest to zastrzeżone jedynie dla duchownych?

Najpierw kilka wyjaśnień dotyczących „błogosławieństwa”. Pojęcie to oznacza zasadniczo przychylność, pozytywne nastawienie, zwrócenie się Boga pełne miłości i akceptacji wobec człowieka. Błogosławieństwo jest skutkiem obietnicy, jaką Bóg dał swojemu ludowi, ale przede wszystkim jest darem łaski samego Boga.
Tak więc błogosławieństwo wyraża pozytywne nastawienie Boga ku swojemu stworzeniu, a zarazem staje się możliwą przestrzenią opisu stanu egzystencjalnego i życiowej sytuacji tego stworzenia. Z takiej sytuacji – głębokiej więzi pomiędzy Bogiem i stworzeniem wynika rozumienie błogosławieństwa jako modlitwy skierowanej ku Bogu oraz uwielbieniu Go.
W obliczu potencjalnego, całkowitego unicestwienia i wielorakiego zła, jakiemu poddane jest całe stworzenie, błogosławieństwo jest przyzywaniem Bożego imienia i Stwórcy Wszechświata; Boga, który nie pragnie nieszczęścia dla swojego stworzenia i dla wspólnoty ludzi, którą gromadzi, ale Boga, który jest miłością i pokojem.
Warto w tym miejscu przywołać, choćby przykładową, sytuację ze Starego Testamentu (Pwt 1, 19-46), kiedy nie Boże błogosławieństwo prowadzi Naród Wybrany, ale Lud ten zaczyna ufać sam sobie. Kontekst, w jakim jest ukazana ta prawda, to sytuacja niepokoju i wojny, która stanowi nieustanne brzemię Izraela. Co prawda były wojny, w których królowie Izraela odnosili zwycięstwa w bitwach, ale wielka tradycja duchowa Izraela zawsze przedstawiała zwycięstwo Narodu Wybranego jako pozostające w rękach Boga.Przywołany fragment tekstu jest opowiadaniem, które przekazuje, w jaki sposób Izrael został ukarany, kiedy w obliczu wrogów nie zaufał Bogu, ale pokładał ufność w samym sobie. Konsekwencją takiego zamknięcia się na Boga jest całkowita klęska.
Nowy Testament kontynuuje tę naukę. W czasach Nowego Testamentu Izrael przebywał pod panowaniem rzymskim i prowadzenie jakichkolwiek walk z cesarstwem nie było życiowym rozwiązaniem problemów Narodu ani nie prowadziło do rozsądnych decyzji.Podstawą jest zaufanie Bogu, a nie prowadzenie wojen. Warto przywołać scenę w ogrodzie Getsemani, opisującą pojmanie Jezusa. Jezus w sposób szczególny akcentuje swoim uczniom, aby nie bronili go mieczem, gdyż ci, którzy chwytają za miecz, giną od miecza. Wypowiedź ta jest pełna głębokiej wiary w moc Ojca, wiary, która – tak naprawdę – zwycięża. „Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów?”
Bóg zwycięża we wszystkich sytuacjach, jakie mogą pojawić się w ludzkim życiu. Gdy wisi nad człowiekiem prawdziwe niebezpieczeństwo, można zawierzyć Bogu i dzięki temu nie ulec złu. Cała biblijna tradycja jest przepełniona tą ufnością, która pragnie Boga. W niej mieszczą się formuły i gesty, które mają człowiekowi uprosić potrzebne łaski. W czasach  Starego Testamentu znane i popularne było choćby błogosławieństwo ojcowskie i kapłańskie.

Przywołajmy sytuację pobłogosławienia Jakuba przez Izaaka z Rdz 27, 28-29: Niechaj tobie Bóg użycza rosy z niebios i żyzności ziemi, Obfitości zboża i moszczu winnego. Niechaj ci służą ludy I niech ci pokłon oddają narody. Bądź panem twoich braci I niech ci pokłon oddają synowie twej matki! Każdy, kto będzie ci złorzeczył, niech będzie przeklęty. Każdy, kto będzie cię błogosławił, niech będzie błogosławiony!
Bóg, będąc źródłem wszelkiego dobra w stworzeniu i jego zbawienia, jako pełnię swojego błogosławieństwa zesłał nam Jezusa Chrystusa. To o Nim Pismo Święte świadczy, że przeszedł przez ziemię „dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich” (Dz 10, 38), błogosławił dzieci (por. Mk 10, 16), kładł ręce na chorych (por. Łk 4, 40) oraz błogosławił chleb i łamał dla tych, którzy go słuchali (por. Mk 6, 41). To właśnie w Jezusie Chrystusie Bóg napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym, powołując wierzących do tego, aby osiągnęli błogosławieństwo, ale i by błogosławili.

W tej biblijnej perspektywie Kościół ustanowił sakramentalia, to znaczy święte znaki, podobne w pewien sposób do sakramentów. Nie zostały one jako święte znaki ustanowione przez Jezusa Chrystusa, ale przez Kościół. Swoje owoce przynoszą dzięki modlitwie wstawienniczej Kościoła i dzięki współdziałaniu tych, którzy je przyjmują. Dzięki nim zostają uświęcone różne dziedziny i okoliczności życia (KL 60).

Sobór Watykański II podkreśla: „Tak więc liturgia sakramentów i sakramentaliów sprawia, że prawie każde wydarzenie życia odpowiednio usposobionych wiernych zostaje uświęcone przez łaskę, wypływającą z paschalnego misterium Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, z którego czerpią swoją moc wszystkie sakramenty i sakramentalia; w ten sposób niemal każde godziwe użycie rzeczy materialnych może zostać skierowane do uświęcenia człowieka i uwielbienia Boga” (KL 61). Gest ten – znak krzyża jest najpierw wezwaniem imienia Jezusa Chrystusa, aby oddać Bogu chwałę i zwrócić się ku Niemu. W praktyce życia znamy wiele błogosławieństw, które czynią ludzie świeccy (znaki krzyża, które czynią rodzice na czołach swoich dzieci przed złożeniem przez nich przysięgi małżeńskiej czy też przed przyjęciem przez kandydatów sakramentu święceń).

Najbardziej codziennym i najbardziej rozpowszechnionym, a zarazem mocno biblijnie zakorzenionym błogosławieństwem jest modlitwa przed i po posiłku. Częste jest też błogosławienie pól z prośbą o dobrą pogodę i obfite plony. Stare obyczaje każą nam błogosławić pokarmy na stół wielkanocny czy też zioła w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Innym błogosławieństwem jest poświęcenie wody, używanej np. do obrzędu święceń krzyży i medalików, a która przypomina nam o przyjętym przez chrześcijan sakramencie chrztu świętego, tak by codzienność napełniać nowym życiem w Jezusie Chrystusie. Szczególny wyraz ma to podczas niedzielnej Eucharystii, gdy wierni zostają pokropieni na pamiątkę chrztu poświęconą wodą albo też, gdy kapłan na zakończenie Mszy świętej błogosławi wiernych.
Istnieją pewne błogosławieństwa, które wyłączają niektóre osoby czy rzeczy ze sfery świeckości i poświęcają je wyłącznie Bogu. Mówimy tak w wypadku zakonników i zakonnic (nie są to święcenia sakramentalne, jak te diakonów, kapłanów i biskupów), a w wypadku rzeczy, szczególnie myślimy o kościołach, ołtarzach i naczyniach liturgicznych. Z tematem błogosławieństw złączone są także egzorcyzmy, w przypadku kiedy Kościół oficjalnie, mocą swojej władzy prosi w imię Jezusa Chrystusa o wyzwolenie spod wpływu zła i jego napaści.
Dzięki błogosławieństwom ludzkie życie nie tworzy wyizolowanych punktów wspaniałej historii bez Boga, ale zostaje włączone w historię zbawienia: przymierza Boga z ludźmi. W ten sposób rozgrywa się liturgia świata, w której nasze życie codzienne może i powinno uczestniczyć. W dzisiejszym świecie trzeba nam rzeczywiście znaków przypominających o Bogu, znaków, które otwierać nas będą na Bożą rzeczywistość, a takimi znakami są błogosławieństwa.
Podsumowując trzeba podkreślić, że błogosławieństwa nie wolno traktować jak „jakiejś magii” ale jest ono uwielbieniem Boga i przyzywaniem Jego łaski, powierzaniem w Jego opiekę siebie lub innych osób. Nie tylko, że mogą to czynić ludzie świeccy ale po prostu powinni.
za: www.albigowa.parafia.info.pl

Źródło: W Obronie Wiary i Tradycji

Ojciec św. Franciszek: Chciałbym Kościoła ubogiego i dla ubogich

Imię papieża wyznacza także program jego pontyfikatu, co zostało potwierdzone dziś w czasie spotkania z dziennikarzami, gdy Ojciec święty wyjaśniał powody, dla których wybrał takie, a nie inne imię.

Zdecydował się na nie, gdy podczas liczenia głosów stawało się coraz bardziej oczywiste, że zostanie nowym zwierzchnikiem Kościoła katolickiego. – Kiedy liczba głosów dochodziła do dwóch trzecich i zaczęło się robić “niebezpiecznie”, kardynał Hummes objął mnie, ucałował i powiedział: “Nie zapomnij o ubogich” – wspominał.

Papież Franciszek: “Jezus ostrzegał nas, że za głoszenie Jego Ewangelii chrześcijanie będą prześladowani. – Możecie zostać postawieni przed sądami lub zabici. Ale musicie iść naprzód”

“Chrześcijanie muszą walczyć o życie ze wszystkich sił. – Być może z tego powodu będą was chcieli postawić przed sądem. Być może, z tego powodu, z troski o życie, będą was chcieli zabić – mówił. – Musimy pamiętać o chrześcijańskich męczennikach. Zabijano ich z powodu Ewangelii życia, której Jezus nauczał. Ale Jezus da nam na tej drodze siłę. Pamiętajcie chrześcijanie nie mogą sobie pozwolić na luksus bycia głupimi – podkreślał. – Musimy być mądrzy, bystrzy, przyciągający uwagę – dodał kardynał. I podkreślał, że już Jezus ostrzegał nas, że za głoszenie Jego Ewangelii chrześcijanie będą prześladowani. – Możecie zostać postawieni przed sądami lub zabici. Ale musicie iść naprzód.”

Słowa kardynała Bergogolio, 31.08.2005r. (dziś Papież Franciszek)

Nie wpadajmy w pesymizm i zgorzknienie, którymi diabeł karmi nas każdego dnia – Papież Franciszek do Kolegium Kardynalskiego

Ad maiorem Dei gloriam – na większą Chwałę Bogu. To dewiza duchowości Jezuitów. Już dwa razy w swoich wystąpieniach Papież Franciszek nawiązywał do walki przeciwko szatanowi. Pierwszy raz podczas homilii na zakończenie konklawe:

Habemus Papam! Dnia trzynastego roku trzynastego – mamy Papieża Maryjnego – Jorge Bergoglio z Buenos Aires przyjmie imię Franciszek. “Franciszku, idź i napraw mój Kościół!”

 

Habemus Papam!

Dnia trzynastego roku trzynastego – mamy Papieża Maryjnego, Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu!

Ave Maria, gratia plena!
Habemus Papam – 13.03.2013

Wywiad z egzorcystą o. Gabrielem Amorthem – obecnie Szatan ma wolną rękę. To nie znaczy, że jest mocniejszy dziś niż był w przeszłości, jednak obecnie ma drzwi otwarte na oścież

W swoich objawieniach w Medjugorje, Najświętsza Panienka często mówi, że Szatan jest silny, dlatego też zaprasza nas do modlitwy, do postu i do nawrócenia.

To prawda. W pewnym włoskim piśmie miałem okazję komentować niektóre z objawień Dziewicy, w których mówi o Szatanie. Często o tym mówiła. Powiedziała, że Szatan jest potężny i że chce pokrzyżować jego plany. Poprosiła nas, aby się modlić, modlić, modlić.
Eucharystia jest w centrum wszystkich grup Medjugorje, ponieważ Dziewica zawsze prowadzi nas do Jezusa

Ojciec Gabriel Amorth jest egzorcystą diecezji rzymskiej i prezesem honorowym Stowarzyszenia Egzorcystów, które sam założył w 1990 roku i któremu przewodniczył do 2000 r. Podczas swojej wizyty w Medjugorje(Bośnia i Hercegowina) w lipcu 2002 udzielił wywiadu ojcu Dario Dodigowi.

O. Dario Dodig: Ojcze Gabrielu, rozumiem, że Ojciec jest egzorcystą diecezji Rzymu?

Rezygnacja Papieża to uderzenie w wielki dzwon dla Kościoła i świata, to ostrzeżenie, że dzieje się coś niebezpiecznego

Uczciwi ludzie muszą się pytać, jak to możliwe, że tak liczne ośrodki w świecie, a także w Polsce bezkarnie mogą oczerniać niewinnego? – stwierdził ksiądz arcybiskup.

W tym kontekście wskazywał, że nie chodzi tylko o brukowe tabloidy i kolorowe tygodniki ideologiczne, ale również o „aspirujące do elit środowiska, a także o gazetę codzienną, która od lat prowadzi strategię antyklerykalną i antyreligijną bez żadnej troski o prawdę, haniebnie zaniżając troskę o kulturę życia ludzkiego w Polsce.
Szkalowanie Kościoła i kapłanów z reguły opiera się na „kłamstwie, półprawdzie, pozorach, podejrzeniach, których już potem nikt nie sprawdza i nie naprawia”.

Ks. Stanisław Małkowski – Miłość przez prawdę. Caritas in veritate. Niekiedy dobry się zepsuje, a zły nawróci i poprawi…

Ks. Stanisław Małkowski

MIŁOŚĆ PRZEZ PRAWDĘ. CARITAS IN VERITATE.

Póki człowiek żyje na ziemi, nie może być ani ostatecznie zwycięski, ani ostatecznie przegrany i potępiony. „kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” – mówi Jezus.

Niekiedy dobry się zepsuje, a zły nawróci i poprawi. Tuż przed śmiercią dobry łotr przyjmuje Boże miłosierdzie, gdy wyznaje wiarę, że konający obok niego Jezus jest Królem i słyszy: „dziś ze Mną będziesz w raju”. Wraca do miłosiernego ojca marnotrawny syn z przypowieści, którą czytamy w liturgii słowa Mszy Świętej w sobotę 2 marca (Łk 15, 11-32). Ojciec – oznacza Boga, dom ojca – Kościół, opuszczenie ojca i jego domu – grzech niewdzięczności i niewiary, daleka kraina głodu i niedostatku – nieuchronny los ginącego grzesznika, obywatel owej krainy – diabła, który jako właściciel świń traktuje świniopasa gorzej niż swoje wieprze, powrót do ojca i jego domu oznacza chęć ratowania siebie przed głodową śmiercią, spotkanie z ojcem to przyjęcie daru miłości i wspólnoty oraz przywrócenie godności syna; natomiast zgorszenie starszego syna to podstawa faryzejska; młodszy, świadomy swoich win jako grzesznik nawraca się, starszy – w fałszywym poczuciu swojej domniemanej bezgrzeszności wejść do domu ojca nie chce, czyli miłością wspólnego domu gardzi.
Kto stanie w prawdzie wobec Boga i samego siebie, znajdzie miłość i będzie ocalony; kto trwa w kłamstwie samousprawiedliwienia, dar ocalenia przez miłosierną miłość odrzuca. Droga do miłości wiedzie przez prawdę. Jeżeli świadectwo dane prawdzie nazwie się „mową nienawiści”, to odrzucając prawdę, stanie się człowiek niezdolny do ocalenia przez miłość.

Orędzie Matki Bożej z Medziugorja z 2 marca 2013 oraz wypowiedź Mariji Pavlović-Lunetti na temat nowego papieża

Drogie dzieci!

Ponownie po matczynemu wzywam was, abyście nie byli ludźmi o zatwardziałych sercach. Nie zamykajcie oczu na przestrogi, które z miłości przekazuje wam Ojciec Niebieski. Czy miłujecie Go ponad wszystko? Czy kajacie się z tego powodu, iż często zapominacie, że nasz Ojciec Niebieski tak nas umiłował, że Syna swojego dał, aby przez krzyż nas odkupić? Czy kajacie się z tego powodu, że nie przyjęliście jeszcze orędzi? Moje dzieci, nie bądźcie oporni wobec mojego Syna, nie stawiajcie oporu  nadziei i pokojowi! Przez waszą modlitwę i post mój Syn przez swój krzyż rozproszy ciemność, która chce was ogarnąć by zapanować nad wami, da wam siłę do nowego życia. Jeśli będziecie żyć podług mojego Syna, będziecie błogosławieństwem i nadzieją dla wszystkich grzeszników, którzy błąkają się w ciemności grzechu. Czuwajcie, moje dzieci! Ja, jako Matka czuwam  z wami! Modlę się szczególnie i czuwam nad waszymi pasterzami, których mój Syn powołał, aby nieśli wam światło i nadzieję. Dziękuję wam!

Trzy prawdy o piekle – “Piekło nie jest ani puste, ani nie trafiają tam tylko najwięksi zbrodniarze w historii ludzkości”

Istnienie wiecznego piekła z pewnością jest najstraszniejszą prawdą wiary chrześcijańskiej. Tak też wielu ją kwestionuje twierdząc, że nie ma żadnego miejsca czy stanu, które można by nazwać piekłem. Co najwyżej, cierpienie w piekle, ma charakter czasowy i ostatecznie rzecz biorąc i tak ludzie się w nim znajdujący, jak i nawet demony, zostaną zeń uwolnieni. Można przypuszczać, iż większość katolików i chrześcijan uległa pokusie, by w podobny sposób dezawuować prawdę o istnieniu wiecznego piekła. Mimo to w tym tekście nie chcę polemizować z przywołanymi wyżej jawnymi herezjami. Myślę bowiem, że wielu teologów i apologetów napisało już wiele słów dostatecznie objaśniających jako prawdziwą i umocowaną w Bożym Objawieniu naukę o realności wiecznego potępienia. Ze swej strony pragnę pokazać te aspekty prawdy o piekle, które ze względu na swą surowość i grozę, są często lekceważone, przemilczane i przekręcane, nawet przez tych, którzy zasadniczo rzecz biorąc wierzą w istnienie wiecznego potępienia. Te prawdy to:

1. Wieczne potępienie zatwardziałych grzeszników dokonuje się z prawdziwego, doskonale sprawiedliwego wyroku Pana Jezusa, będącego wyrazem świętego gniewu Bożego wymierzonego w niepoprawnych złoczyńców.

Ci, którzy mówią jeszcze o możliwości wiecznego potępienia grzeszników, jednocześnie “rękoma i nogami” bronią się przed jakimkolwiek mieszaniem w to Boga, który wedle nich, jest zbyt dobry i miłosierny, by mógł skazywać jakiekolwiek ze swych stworzeń na wieczną mękę. “To nie Bóg potępia i skazuje na piekło zatwardziałych grzeszników, ale to oni sami się potępiają i na nie skazują, woląc być w piekle niż żyć w miłości Boże w niebie. Pan Bóg zaś tak bardzo szanuje wolną wolę człowieka, iż nie weźmie do siebie tych, którzy nie chcą z Nim być” – oto najczęstsze wyjaśnienie, jakie słyszy się dziś z ust tych, którzy próbują jeszcze w jakiś sposób bronić nauki o piekle. Jakkolwiek miło jest słuchać o Bogu, który “nigdy nie potępia” i “nigdy nie sądzi“, trzeba jasno stwierdzić, iż ten rodzaj “obrony piekła” jest bzdurą i de facto herezją. Tylko jeden wątek w owym uzasadnieniu jest prawdziwy, a mianowicie; stwierdzenie faktu, iż zatwardziali grzesznicy swym złym życiem wybierają sobie bycie w wiecznym piekle zamiast życia z Bogiem w niebie. Cała reszta tej doktryny jest już jednak fałszywa i zwodnicza.